गत जन्मीचे, नशीब बाई, छळते गं !
कळते मजला, दुःख तुझेही, कळते गं!!
तुझ्या चितेचे, कारण सांगू, किती तरी
रोज अचानक, कशी कशी तू, जळते गं!!
तू आई, तू बहीण आणिक पत्नी तू
तू नसताना, जग सारे, हळहळते गं !
तूच कल्पना,तूच सुनीता, तूच लता
तुला विहरण्या, गगन ठेंगणे, पडते गं!!
तू ओव्यांतून सदाच गाते रडगाणे
परंपरांना जात्यावर का दळते गं
सीतेला वनवास, अहिल्या, शापित का?
पाप कुणाचे, पुण्य होउनी, फळते गं!!
कालचीच ती, जुनी कहाणीा, पात्र नवे!!
तेच तेच ते, पुन्हा पुन्हा का, घडते गं!!
पदर खोचुनी, या दुनियेशी, बोल जरा
युगे युगे का, भ्याडपणे तू, रडते गं!!
विजयकुमार राऊत
